เทคโนโลยี่Web2.0กับการเรียนรู้ของลูกเรือการบินไทย
เป็นที่ทราบกันโดยทั่วไปอยู่แล้วว่าเราอยู่ในขอบข่ายของเทคโนโลยี่Web2.0 หรืออาจจะมีการคาบเกี่ยวต่อเนื่องไปยัง Web3.0 กันบ้างแล้ว การมาของWeb2.0ในระบบเครือข่ายอินเทอร์เน็ตทำให้เกิดปฏิสัมพันธ์ออนไลน์กันอย่างแพร่หลายและกว้างขวาง ตั้งแต่ในระบบเล็กๆจนถึงระบบใหญ่ๆ ผู้ใช้อินเทอร์เน็ตสามารถสร้างหรือกำหนดวิถีการใช้เทคโนโลยี่เครือข่ายได้ด้วยตนเองอย่างอิสระหรือภายในขอบเขตที่เจ้าของเว็บไซด์เป็นผู้กำหนด การกำเนิด Social Network ที่เป็นหนึ่งเครื่องมือของWeb2.0 มีหลากหลาย เช่น MSN SKYPE HI5 TWITTER FACEBOOK PLURK เป็นต้น โดยเฉพาะการพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าแห่งโลกออนไลน์ของ Facebook ที่มีคนใช้มากที่สุด รองลงมาก็เป็น Twitter
มองในเมืองไทยเราขณะนี้เกิดวิกฤตการณ์อุทุกภัยที่รุนแรงมากที่สุด Social Network ทั้ง Facebook และ Twitter ได้นำมาเป็นเครื่องมือในการเผยแพร่ข่าวสาร ความเคลื่อนไหว การขอความช่วยเหลือ รวมทั้งการปฏิบัติการของกลุ่มอาสาสมัคร ซึ่งเป็นไปอย่างมีประสิทธิภาพ ในบางทีอาจจะมีมากกว่าภาครัฐเสียอีก
หันมาดูวงการลูกเรือการบินไทยที่ผมเป็นหนึ่งในสมาชิกอยู่ว่ามีการตอบสนองต่อเทคโนโลยี่Web2.0อย่างไร เครื่องมือที่บริษัทการบินไทยฯใช้ก็คือ นวัตกรรมระบบPreflight System ที่สร้างสรรโดยกลุ่มลูกเรือและพนักงานการบินไทย จนได้รับรางวัลในระดับชาติและภูมิภาคแปซิฟิค การนำนวัตกรรมดังกล่าวมาใช้นั้นทำให้ลูกเรือสามารถใช้งานผ่านระบบอินเทอร์เน็ตของบริษัทฯโดยผ่านการเข้าระหัสที่ใช้ Token เป็นตัวสร้างระหัส ลูกเรือสามารถดูข้อมูลเที่ยวบินได้ในระดับหนึ่ง การดูตารางบินในแต่ละเดือน การแลกเปลี่ยนตารางบิน การขอลาพักร้อน การขอตั๋วเดินทาง การเช็คอีเมล(Corporate E-Mail)การเข้าถึงได้ทุกที่ ทุกเวลา ผ่านระบบเครือข่ายในลักษณะVPN (Virtual Private Network) ของลูกเรือนั้นสามารถจะเข้าถึงได้โดยผ่านเครื่องมือทางเทคโนโลยี่หลักๆได้ทุกอย่าง ได้แก่ คอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะทั้งของIBMและMacintosh โน๊ตบุ๊ค พีดีเอ สมาร์ทโฟนทุกระบบ ระบบปฏิบัติการทั้งค่ายWindowsและMac ประโยชน์อีกประการที่สำคัญคือการเรียนรู้ผ่าน E-Learning ซึ่งเป็นโครงการที่กำลังจะเกิดขึ้น รวมไปถึงการต่อยอดเทคโนโลยี่Web2.0 ในรูปแบบโครงการทำKM
ประโยชน์ที่ได้รับจากการใช้เทคโนโลยี่ Web2.0 ที่กล่าวมานั้นมีมากมายก็จริงแต่อุปสรรคที่เกิดขึ้นและกำลังจะเกิดขึันก็มีมากเช่นกัน ดังคำกล่าวกันอย่างสนุกปากก็คือ "ทุกปัญหามีทางออก ทุกทางออกมีปัญหา" สิ่งที่จะนำมาพิจารณาในอันดับแรกคือตัวผู้เรียนหรือลูกเรือทีถือเป็นสิ่งที่ต้องคำนึงถึงก่อน จะทำอย่างไรให้ลูกเรือซึ่งมีความสนใจที่จะใช้เทคโนโลยี่ในการดูตารางบิน แลกเปลี่ยนเที่ยวบิน ขอตั๋ว โดยไม่ได้ดูหรือสนใจในเรื่องการเรียนรู้หรือการใช้ E-Learning ที่มีอยู่ในหน้าเว็บซึ่งยังคงเป็นเพียงแค่กึ่งWeb1.0 ที่มีเพียงข้อมูล มีภาพเคลื่อนไหวอยู่บ้าง แต่ยังไม่สามารถสร้างปฏิสัมพันธ์ได้เลย ต่อมาคือการไม่สนใจที่จะใช้ประโยชน์จากเทคโนโลยี่ ถ้าเกิดจากความไม่รู้หรือความยุ่งยากในการทำความเข้าใจ ก็สามารถแก้ไขได้ด้วยการฝึกอบรม แต่ถ้าเกิดจากความไม่ยอมรับ ปฏิเสธหรือต่อต้านการใช้เทคโนโลยี่ก็ยากที่จะทำให้เกิดขึ้นได้
อุปสรรคดังกล่าวมองอยู่แค่ตัวลูกเรือเท่นั้นซึ่งถือเป็นปัจจัยหลักที่สำคัญ ทางแก้ไขอยู่ที่การบริหารจัดการระบบของผู้บริหารที่ต้องมีความจริงจังในการปลูกฝัง ปลุกเร้า เร่งเร้า กระตุ้นให้ลูกเรือตระหนักถึงประโยชน์ในการใช้เทคโนโลยี่เพื่อประโยชน์ต่ออาชีพตนเองและบริษัทฯ
ในส่วนสุดท้ายก่อนจาก ลูกเรือที่ใช้Facebookมีจำนวนมาก แม้ว่าจะเข้าไปเล่นเกมยอดนิยม FARMVILLE ที่มีคนใช้จำนวนมากกว่าจำนวนประชากรในประเทศฝรั่งเศสซะอีก แต่ก็ถือว่าเป็นการเข้าถึงเทคโนโลยี่Web2.0 เหมือนกัน บริษัทฯจะสามารถดึงความสนใจในแนวนี้เข้ามาหาการประยุกต์ใช้กับงานของบริษัทฯมากกว่าการกีดกันในการใช้ Facebook ด้วยเหตุผลว่าเกรงว่าพนักงานฯจะไม่ยอมทำงาน
โดยภาพรวม การใช้เทคโนโลยี่Web2.0 ของบริษัทการบินไทยเพื่อนำไปสู่การเรียนรู้นั้นอยู่ในระดับประถมเท่านั้นถ้ามองในแง่ผู้ใช้ แต่ขณะที่ระบบการใช้เทคโนโลยี่พัฒนาไปถึงระดับมัธยมปลายกันแล้ว ดังนั้นสิ่งต้องคำนึงให้มากที่สุดคือการพัฒนาในทางเทคโนโลยี่ให้กับลูกเรือของการบินไทยเอง
